In de rubriek hierboven staat beschreven wie precies de doelgroep is van kindercoaching. Hieronder meer inhoudelijke informatie over dit  boeiende werkveld.

Kindercoaching is ‘n relatief nieuwe tak aan de grote boom van de praktisch-psychologische ondersteuning van jeugdigen. Coaching is geen (psycho)therapie, geen ‘behandeling’ en ook vrijwel nooit training voor het aanleren van gedrag. In vergelijking met traditionele begeleidingsvormen werkt coaching niet volgens strakke protocollen en vaste methodieken.

Coaching heeft niet de ambitie om kant-en-klare, gestandaardiseerde oplossingen te bieden voor de problematiek waarvoor het kind is aangemeld. Dat kán ook niet want coaching gaat uit van de absolute uniciteit van ieder kind en in zo’n visie heeft standaardisatie natuurlijk weinig te zoeken.

Een kindercoach is niet primair geïnteresseerd in formele diagnoses. Maar wél in de uitingsvormen van gedrag van kinderen, die merkbaar dikwijls niet lekker in hun vel zitten en die (daardoor?) moeite hebben met bijvoorbeeld taken en andere zaken op school of in een andere sociale context zoals gezin, familie, vrienden, vrije tijd, verenigingsleven.

Vaak gaat het om gedragingen waar de omgeving van de jeugdige niet altijd (goed) raad mee weet. De jeugdige zelf vaak ook niet. Voorbeelden van zulke gedragsuitingen: verdriet, angst, eenzaamheid, woede, agressie, frustratie, onrust, passiviteit of overactiviteit, depressiviteit, overbelasting, terugtrekken, sociale angst, slaapprobleem, eetprobleem, gewichtsprobleem, verslavingsprobleem, enzovoorts.

Behalve dat deze ‘ongewenste’ gedragingen tot emotionele ballast leiden bij zowel de jeugdige als diens omgeving, schuilt er ook het gevaar in van stagnatie of ondermaats functioneren en presteren op diverse levensgebieden: de jeugdige komt onvoldoende toe aan gedragingen en hun gevolgen, die wél wenselijk zijn én die ook haalbaar zijn zonder de ballast van een overdosis aan negatieve en pessimistische gedachten en gevoelens, die ‘ineffectief’ gedrag aansturen.

Voor coaching kan gekozen worden als de stap naar (een langduriger traject in) de reguliere hulpverlening/therapie te groot is of niet nodig. Ook als gangbare hulpverleningstrajecten niet voldoende aansluiten bij de behoeften/belangen van ouders (of andere opvoeders) en kind, kan kindercoaching langs een andere weg misschien uitkomst bieden. Kindercoaching is immers laagdrempelig, behoeft geen formele medische diagnose, kent geen (lange) wachtlijsten en kan vaak kortdurend zijn.

Een kindercoach is geen hulpverlener en ook geen probleemoplosser, maar ondersteunt kinderen in het geven van een (andere) betekenis en een (nieuwe) richting aan dat wat er in henzelf en om hen heen gebeurt. Een kindercoach gaat er van uit dat kinderen, meer of minder bewust, zelf weten waar het juiste antwoord op en de juiste aanpak van ‘hun probleem’ te vinden is. Namelijk in hen zelf, in de al aanwezige eigen kennis, talenten en vaardigheden. Antwoord en aanpak komen echter niet altijd vanzelf bovendrijven. De kindercoach helpt daarom een handje mee door o.a. de juiste vragen te stellen, geen antwoorden voor te kauwen en niet steeds op de klok te kijken ….